پنج ویژگی اصلی پادکست 

 پادکست، مجموعه‌ای از فایل های صوتی است. بنابراین یک تک‌فایل را معمولاً پادکست در نظر نمی‌گیرند. دقیقاً به همین علت، به هر قسمت پادکست یک اپیسود (Episode) می‌گویند. درست مثل اپیسودهای یک سریال.

 باید یک یا چند مشخصه، اپیسودهای پادکست را به هم ربط بدهد. مثلاً موضوع پادکست ثابت باشد و همهٔ اپیسودها به آن بپردازند. گویندهٔ پادکست (پادکستر) یا میزبان پادکست (در پادکستهای گفتگومحور) یکسان باشد. یا یک سازمان یا برند، مشخصاً اعلام کند که در هر اپیسود، یکی از موضوعاتی را که برای مخاطبان یا مشتریانش مهم می‌داند مطرح می‌کند. پس هر «مجموعه فایل صوتی» لزوماً یک «پادکست» نمی‌سازد.

 مخاطبان اصلی پادکست، مشترکان آن پادکست هستند. پادکست باید این امکان را برای علاقه‌مندان خود فراهم کند که بتوانند به مشترک (subscriber = سابسکرایبر) آن پادکست تبدیل شوند. یعنی به محض انتشار (یا به قول نسل جدید: ریلیز شدن) یک قسمت جدید از پادکست، از این اتفاق مطلع شوند و بتوانند به قسمت جدید گوش بدهند (معنی subscribe چیست؟).

 همهٔ قسمت‌های قبلی پادکست، باید در دسترس باشند و مخاطب بتواند بنا به نیاز و تشخیص خود، هر کدام را خواست دانلود کند و گوش بدهد. به این نوع دسترسی، دسترسی On-demand می‌گویند. پس اگر یک برنامه صوتی زنده اینترنتی، آرشیو نشود و فقط دسترسی در لحظه را فراهم کند، در دستهٔ پادکست قرار نمی‌گیرد.